In een klein loodsje staan ongeveer dertig mensen ijverig te werken. Even lijkt het op een aflevering van How it’s made van Discovery Channel; een zestigtal armen die eindeloos de zelfde handeling uitvoeren. Na het samenknijpen van mijn ogen zag ik alles scherp en kwam ik tot de ontdekking dat deze mensen pakketten aan het inpakken waren. Pakketten voor de Poiesz Zes Zotte Zegelweken welteverstaan.

Tegen inlevering van vijf volle Poiesz spaarkaarten kan er zo’n pakket, ter waarde van veertig euro, afgehaald worden. Hier zitten allerlei boodschappen in. Van ijskoffie tot drop en wasverzachter tot ontbijtkoek. Maar die spullen moeten op een of andere manier in die dozen komen. Daar heeft de Poiesz iets slims op bedacht.

Er moeten voor deze actie duizenden pakketten ingepakt worden. Om mensen in loondienst dit te laten doen kan natuurlijk nooit uit. Verenigingen kunnen zich aanmelden om deze pakketten in te pakken in ruil voor 1 euro per pakket. Zo ben je én goedkoop uit, én je bent maatschappelijk betrokken. Twee vliegen in één elektrische vliegenmepper.

Wij als Utlopers deden hier, samen met een volleybal vereniging ook aan mee. Allereerst moesten we van plat gevouwen stukken karton een doos vouwen en daarvan de onderkant dicht tapen. Toen alle 1500 dozen gereed waren, konden we aan de slag met het vullen ervan. En dat gaat een stukje romantischer ter werk dan Discovery Channel ons soms doet geloven.

Met een man of twintig stonden we aan een lopende band. Iedereen had zijn eigen product die in de doos gelegd moest worden. Ik was verantwoordelijk voor de juliennesoep. Wie denkt dat dit zomaar wat is, komt bedrogen uit.

Voor de doos was een heuse plattegrond gemaakt; ieder product had zijn eigen plaatsje in het veredelde kerstpakket. Zo moesten mijn soeppakjes rechts van de Verkade koekjes, boven op de roommelk en haaks op de Croma braadvet liggen. Immers, anders kon de mevrouw naast mij haar toiletblokjes niet meer kwijt. Dit vergde erg veel concentratie en precisie, niet in de laatste plaats omdat het tempo er goed in zat.

Omdat 1500 keer dezelfde handeling uitvoeren een beetje saai wordt, was een beetje afleiding meer dan welkom. Ik begon daarom een gesprekje met de mevrouw van de deo. Ze was van de volleybal en had ook al eens kerstpakketten gevuld. Ze had al een CV opgebouwd, zal ik maar zeggen. Daarna voerde ze me mee naar een schoolkamp van haar zoon. Want was het geval; een vriend van haar zoontje had heet water over zijn been gekregen en hield daar grote brandwonden aan over. De beste jongen bleef er maar last van houden, de plekken verdwenen niet. Her erge hiervan was, was dat ,,hij niet eens naar de dokter ging!”. Mijn gedachten waren allang weer ergens anders. ,,Dat hete water, dat had toch mooi geweest voor mijn juliennesoep”, dacht ik nog.

Na ruim twee en half uur waren alle pakketten ingepakt en konden we met een tevreden gevoel naar huis. Maar niet voordat we een lekker patatje shoarma hadden gehaald bij de Mangerie. Zo’n patatje met zo veel saus dat het wel soep lijkt. Juliennesoep, maar dan anders.

V.