Met rode wangen en een wild kloppend hart zat ik seizoenen lang iedere thuiswedstrijd in vak 12 van het Abe Lenstra Stadion. Een prachtplek; vlak onder de fanatieke aanhang ‘Nieuw Noord’. Narmate de jaren vorderde en mijn interesse voor muziek serieuzere vormen aannam kwam er minder tijd voor het voetbal. En dat maakte me ook niet zoveel uit. Vele wedstrijden kon ik niet bezoeken en als ik een keer wel aanwezig was deed het me niet veel. Daarom heb ik na het einde van vorig seizoen mijn seizoenskaart weggedaan. Toen zondag sc Heerenveen – PSV op het programma stond werd ik twee uur voor aanvang voor de wedstrijd gebeld. De buurman kon niet en ik mocht op zijn kaart naar de wedstrijd. Zijn plaats? Nieuw Noord.

De mensen die in vak Nieuw Noord staan noemen zich ook wel de ‘Ultras’. De hele wedstrijd zingen ze liedjes, springen en dansen ze en schelden ze de supporters van de tegenpartij uit. Ruim vier jaar zat ik onder deze groep mensen en het zag er altijd stoer uit.

Drie kwartier voor het eerste fluitsignaal nam ik plaats op de statribune. Links van mij installeerde zich een jongeman op een soort houten vlonder. Onder dat vlonder stond een versterker die aangesloten was op twee grote luidsprekers. Als een soort leider vertelde hij ons dat het mooie maar moeilijke wedstrijd zou gaan worden. We moesten als één man achter de club staan, ook als we eventueel achter zouden komen te staan. De Ultras joelden. De leider keek tevreden.

Heerenveen trapte af en er klonk direct gezang. De leider zette steeds een nummer in en de rest viel hem bij. Naar mate de wedstrijd vorderde, lees twee a drie minuten, zakte het gezang steeds verder in. Bij de inzet van de leider vielen er steeds minder mensen in en hield het gezang ook steeds minder lang stand. Het begon een beetje op een kerstconcert van een mannenkoor onder leiding van een opgefokte boer die vond dat hij te weinig geld voor zijn melk kreeg te lijken.

Na achttien minuten zette Ola Toivonen de Brabanders met een puike kopbal op een 0-1 voorsprong. De leider was woest. ,,En nu hebben ze ons nodig. Nu moeten we niet als een stel idiote zoutzakken staan, godverdomme. JAALAAAAAA”, en hij begon weer met zingen. Enigszins geïntimideerd dacht ik nog na over hoe een idiote zoutzak eruit zou zijn waarna ik ook maar wat liedjes mee stamelde.

Niet lang daarna werd het 0-2 door Matavz en zelfs 0-3 door diezelfde Toivonen. Bij de openingstreffer werd gesuggereerd dat hij wel eens de zoon van een meisje van plezier zou kunnen zijn, bij zijn tweede treffer had de blonde Zweed de keus uit een aantal enge ziektes.

Na de rust ging het snel verder bergafwaarts met Heerenveen; al snel keken wij, ja ook ik, als Ultras tegen een 0-5 achterstand aan. Ook de leider kon dit moeilijk verkroppen en begon enige vorm van sarcasme te vertonen. ,,Jongens, we gaan allemaal op de grond zitten. Het gaat toch helemaal nergens meer over.” En daar zaten we dan. Helemaal stil. Op de grond. Terwijl een dik uur geleden nog geopperd werd dat we de club door dik en dun moesten steunen.

Na deze ludieke actie begonnen supporters denigrerend over te doen over de aanhang van PSV. ,,Staan ze 0-5 voor, zingen ze niet eens.” Daarna werd het liedje ,’Only singing when you’re winning’ ingezet. Maar, dat deden wij tocht juist?

Een aantal boze kreten van de leider verder, die overigens niets of nauwelijks iets van de wedstrijd heeft gezien omdat hij met het gezicht richting het vak stond, naderde het einde van de wedstrijd. Inmiddels was de stand 1-5 en de kans dat Heerenveen nog langs zij zou komen was net groot als dat John de Wolf in een ziekenhuis in Amsterdam gaat liggen. Ineens zet een Ultra ‘Sta op voor Heerenveen’ in waarna het hele vak volgt.

Ik kreeg ineens verschrikkelijke hoofdpijn. Op het ene moment steunen we de club. Een dik uur later gaan we zitten omdat het spel niet om aan te zien is (terwijl er aan het begin van de wedstrijd gezegd is dat we ten alle tijden achter de club moeten blijven staan). En dan moeten we, samen met de rest van het stadion, gaan staan voor Heerenveen dat 1-5 achter staat.

Vier seizoenen heb ik onder Nieuw Noord gezeten. Het klonk hard. Het zag er angstaanjagend uit. Maar nu ik het clubje mensen van dichtbij heb gezien, heb ik ervaren dat wat vier jaar achter mijn rug gebeurde eigenlijk net zo lief en gezellig is als op de zittribune. Alleen voor de zittribune staat geen boze leider.

Pepermuntje? Iemand?

V.