Het nieuwe schooljaar is een aantal weken geleden alweer begonnen. Ik ben toegekomen aan het laatste jaar van de opleiding Journalistiek en Fotografie. En dat er nog wat moet gebeuren voordat ik het diploma in handen krijg werd deze week meer dan duidelijk.

Grote projecten, veel opdrachten en uiteraard de eindstage staan nog tussen mij en het velbegeerde papiertje in. Aangezien ik voordat ik in januari op stage ga alle opdrachten al afgerond moet hebben, ben ik bang dat dat de nodige stress gaat opleveren. Daarom ging ik donderdag naar een cursus ‘stressmanagement’ in Drachten. Hier maakte ik een reportage van voor het radioprogramma Breetcasting dat ik samen met een klasgenoot elke donderdagavond maak.

Ik fietste naar een klein basisschooltje in Drachten waar de cursus plaatsvond. Daar interviewde ik allereerst Petra de Boer. Zij geeft de cursus, die overigens vier dagen duurt, aan mensen die er even helemaal doorheen zitten. Dit doet zij onder andere doormiddel van een ademtechniek. En die ademtechniek, daar schrok ik nogal van.

Ik onderging ik het live voor de radio. Een andere mevrouw hield de microfoon vast; ik moest mijn handen vrij houden. Als eerst moest ik mijn neus snuiten. We zouden namelijk nogal hard uitademen door onze neus en om te voorkomen dat het hele zaakje op het linoleum zou belanden, deponeerde ik de boel in een zakdoek. Daarbij hadden ze ook net gedweild en dat zou zonde zijn van hun poetswerk.

Allereerst deed Petra het voor. Ze zat op een tafeltje met een wit kleed erover heen. Links van haar stond een tafeltje met een bos zonnebloemen, een foto van de grondlegger van de cursus en de geur van wierrook was verspreid door het lokaal. Alleen hiervan zou ik al bijna beginnen te hyperventileren, maar ik had het onder controle. Ze maakte een slappe vuist en hield die ter hoogte van haar schouders vervolgens deed ze haar ogen dicht, gooide ze haar handen de lucht in terwijl ze inademde en haalde haar handen weer heel snel terug terwijl ze uitademde. Alsof ze zich ergens aan optrok, maar dan drie keer zo snel. Met open mond stond zat ik te kijken. ,,Nu jij”, lachte ze.

Ik deed wat mij zojuist werd voorgedaan maar heel prettig voelde het niet. Voor m’n gevoel hadden zich net veertig mensen voor het raam verzameld die mij zagen puffen als een vrouw die aan zwangerschaptherapie deed.

De cursus geniet veel media-aandacht omdat ze die zelf niet opzoeken. Het is een organisatie die werkt in meer dan 100 landen en werven hun cursisten vooral zelf. Geld uitgeven aan tv-spots en reclame-uitingen doen ze niet; dat geld investeren ze liever in een aantal goede doelen die aan de art of living stichting zijn gekoppeld.

Bart Edens, de man die de cursus organiseert vertelt: ,,In de Westerse wereld hebben wij geleerd onszelf hygiënisch te houden. Douchen, tanden poetsen en schone kleren; alles om goed voor de dag te komen. Maar het reinigen van ons brein, ons innerlijk, dat is ons nooit geleerd. En dat is precies waar de ze cursus over gaat.”

Helemaal zen en met een beetje last van mijn neus fietste ik terug naar de radiostudio waar ik twintig minuten later arriveerden. De rest zelve. Maar een beetje buitenadem, dat wel.

V.

P.s. Beluister binnenkort op deze site naar het verslag dat ik maakte over deze stressmanagementcursus!