Voor het eerst in tijden bond ik donderdag de hardloopschoenen weer eens onder. De afgelopen zomer heb ik meer vet gegeten dan hardgelopen en dat begin ik te merken. Op mijn telefoon zette ik de app SportsTracker aan, die mijn loopafstand, -snelheid en –ritme bijhoudt.

Nog voordat mijn app één kilometer kon noteren, zag ik aan de linker kant een zwaan op eén poot staan. Zijn vleugel hing erbij alsof hij geen idee had hoe hij het ding naast z’n lichaam moest krijgen. Het beest pikte in zichzelf en om hem heen zag het wit van de veren.

Ik besloot om door te rennen en als hij er op terugweg nog steeds zat, de dierenambulance te bellen.

Na een kleine acht kilometer rennen, kwam ik terug op het punt waar ik begon en het beest zat er nog. Nog steeds op een been. Nog steeds met z’n vleugel half opengeklapt.

,,O, die zit er al maanden”, zei de mevrouw aan de andere kant van de telefoon toen ik de dierenambulance belde. ,,Maar als we komen, springt het beest het water in en krijg je hem nooit te pakken.” Ze besloot er toch melding van te maken en na een kwartier arriveerde de dierenambulance (met zwaailichten!). Operatie zwaan was gestart.

Een man en een vrouw stapte uit. Ze deden hun jassen uit. ,,Ze kunnen nog wel eens schrikken van de felle kleuren.” Het leek te helpen. Voorzichtig sloop de vrouw –gewapend met een net aan een stok- richting de gewonde zwaan. Het beest kreeg haar in de smiezen en wilde vluchten. Hij strekte z’n nek, sloeg zijn –kapotte- vleugels open en probeerde weg te rennen. Wát een gevaarte. De vrouw gooide haar net uit en het dier zat gevangen. ,,Wat een timing, ik heb hem!”, riep ze euforisch.

Samen met haar collega deed ze het beest in een soort handtas. Ondertussen was de stress de zwaan te veel geworden en poepte de broekspijpen van de vrouw er onder.

,,We gaan direct met hem naar de dierenarts”, zei de man. ,,Wat is de kans op overleven?”, vroeg ik nog. Mijn eerdere ervaring met de dierenambulance in combinatie met een zwaan was met trieste afloop. Deze werd door een van de ambulance-medewerkers zelfs een Japanse legpuzzel genoemd. Een kort ,,geen idee” kreeg ik als antwoord.

Ze laadden de zwaan in een grote bench achter in de auto en reden weg. Weg naar een opgelapte vleugel. Of een funeste prik in de hals. Wie zal het zeggen?

Mochten de mensen van de dierenambulance dit lezen en weten hoe het afgelopen is, dan lees ik dat graag als reactie onder dit artikel.

Sorry zwaan, voor de stress die ik je bezorgde. Maar ik had het beste met je voor.

V.