Tag Archives: Shoarma

Samengeknepen billen

Dit artikel is gepubliceerd in het clubblad van Advendo Korpsen Sneek de ‘Fortissimo’ van september 2011.

Met samengeknepen billen liep ik donderdag een september naar het Advendo gebouw. De vakantie was voorbij en het eerste optreden van het naseizoen diende zich aan. Net als alle andere ‘eerste optredens van het naseizoen’ werden we ook dit jaar weer verwacht in Sint Nyk.

Het is een mooie vakantie geweest. Het weer was dan niet om over naar huis te schrijven, de feestjes waren er niet minder om. Vooral in de Sneekweek en de dagen er omheen heb ik gefeest, gedronken, gegeten en me vooral niet ingespannen. Tenzij ontspannen ook een soort inspannen is.

Dat verklaart ook mijn samengeknepen billen-wandeling naar het Advendo gebouw. Dat gefeest en gehos heeft namelijk dermate zijn sporen nagelaten dat ik de kans nihil achtte dat mijn benen, inclusief mijn samengeknepen billen, zonder slag of stoot in mijn uniformbroek verdwenen.

De grootste doemscenario’s spookten door mijn hoofd. Want wat als ik niet meer in mijn broek paste? Of misschien zat hij wel zo strak dat ik er tijdens het optreden uit zou scheuren. En dat dan iedereen bij de voorwaartse draai mijn blauwgestreepte onderbroek zou zien. Gênant!

Eenmaal bij het gebouw haalde ik een beetje zenuwachtig mijn uniform uit zijn hoes en hing ik hem aan de muur. Ik keek er even naar en besloot toch nog even naar buiten te gaan om even een praatje te maken met de mensen die ik zes weken niet had gezien. Van dat ontwijkende gedrag, je kent het wel.

Uiteindelijk was het moment dan daar. Voorzichtig haalde ik de broek van het haakje af. Vervolgens stapte ik in de broekspijpen; eerst de rechtervoet, toen de linker. Ik trok de broek omhoog en deed het knoopje dicht. Dat ging eigenlijk makkelijker dan gedacht. Ware het niet dat ik altijd een riem nodig had om de broek om mijn toen nog ontspande billen te houden. Nu kon ik de broekriem maar tot het eerste gaatje aanhalen. Deze is na mijn vakantie dus naar het rijk der overbodige verbannen.

Maar in het naseizoen zal ik mijn best doen om de riem uiteindelijk weer nodig te zijn. En dat moet gezien het aantal optredens wat voor de deur staat zeker lukken. Deze maand staat voor de Senioren optredens in Eupen, Oosterwolde, Roden en aan het eind van de maand in Luzern (Zwitserland).

Misschien dat ik, nadat we een aantal bergen op gelopen zijn, toch de riem weer uit de kast kan halen.

V.

Juliennesoep naast de Verkade

In een klein loodsje staan ongeveer dertig mensen ijverig te werken. Even lijkt het op een aflevering van How it’s made van Discovery Channel; een zestigtal armen die eindeloos de zelfde handeling uitvoeren. Na het samenknijpen van mijn ogen zag ik alles scherp en kwam ik tot de ontdekking dat deze mensen pakketten aan het inpakken waren. Pakketten voor de Poiesz Zes Zotte Zegelweken welteverstaan.

Tegen inlevering van vijf volle Poiesz spaarkaarten kan er zo’n pakket, ter waarde van veertig euro, afgehaald worden. Hier zitten allerlei boodschappen in. Van ijskoffie tot drop en wasverzachter tot ontbijtkoek. Maar die spullen moeten op een of andere manier in die dozen komen. Daar heeft de Poiesz iets slims op bedacht.

Er moeten voor deze actie duizenden pakketten ingepakt worden. Om mensen in loondienst dit te laten doen kan natuurlijk nooit uit. Verenigingen kunnen zich aanmelden om deze pakketten in te pakken in ruil voor 1 euro per pakket. Zo ben je én goedkoop uit, én je bent maatschappelijk betrokken. Twee vliegen in één elektrische vliegenmepper.

Wij als Utlopers deden hier, samen met een volleybal vereniging ook aan mee. Allereerst moesten we van plat gevouwen stukken karton een doos vouwen en daarvan de onderkant dicht tapen. Toen alle 1500 dozen gereed waren, konden we aan de slag met het vullen ervan. En dat gaat een stukje romantischer ter werk dan Discovery Channel ons soms doet geloven.

Met een man of twintig stonden we aan een lopende band. Iedereen had zijn eigen product die in de doos gelegd moest worden. Ik was verantwoordelijk voor de juliennesoep. Wie denkt dat dit zomaar wat is, komt bedrogen uit.

Voor de doos was een heuse plattegrond gemaakt; ieder product had zijn eigen plaatsje in het veredelde kerstpakket. Zo moesten mijn soeppakjes rechts van de Verkade koekjes, boven op de roommelk en haaks op de Croma braadvet liggen. Immers, anders kon de mevrouw naast mij haar toiletblokjes niet meer kwijt. Dit vergde erg veel concentratie en precisie, niet in de laatste plaats omdat het tempo er goed in zat.

Omdat 1500 keer dezelfde handeling uitvoeren een beetje saai wordt, was een beetje afleiding meer dan welkom. Ik begon daarom een gesprekje met de mevrouw van de deo. Ze was van de volleybal en had ook al eens kerstpakketten gevuld. Ze had al een CV opgebouwd, zal ik maar zeggen. Daarna voerde ze me mee naar een schoolkamp van haar zoon. Want was het geval; een vriend van haar zoontje had heet water over zijn been gekregen en hield daar grote brandwonden aan over. De beste jongen bleef er maar last van houden, de plekken verdwenen niet. Her erge hiervan was, was dat ,,hij niet eens naar de dokter ging!”. Mijn gedachten waren allang weer ergens anders. ,,Dat hete water, dat had toch mooi geweest voor mijn juliennesoep”, dacht ik nog.

Na ruim twee en half uur waren alle pakketten ingepakt en konden we met een tevreden gevoel naar huis. Maar niet voordat we een lekker patatje shoarma hadden gehaald bij de Mangerie. Zo’n patatje met zo veel saus dat het wel soep lijkt. Juliennesoep, maar dan anders.

V.

Get Adobe Flash player