Op een natte, sombere woensdagmiddag fietste ik richting de binnenstad van Sneek. Het was het begin van de middag; ik had net mijn eten achter de kiezen. Op straat waren weinig wandelende paraplu’s te vinden, laat staan in het steegje waar ik doorheen reed. Bij een kruising aangekomen hoorde ik rechts de klokken van de Martinikerk luiden. Er had zojuist een uitvaartdienst plaats gevonden. Een uitvaartdienst ter ere van iemand die, lang of kort, heeft rond gescharreld op deze aarde. Het ontzielde lichaam werd in een lange auto, met daar achteraan een lange stoet van stilzwijgende mensen naar zijn of haar laatste rustplaats gebracht.
Dit waarnemende nam ik de linkerafslag. Met het geluid van de kerkklokken op de achtergrond passeerde ik het nabij gelegen gemeentehuis. Daar had zojuist een jong paar elkaar het ja-woord gegeven wat gevierd werd met een luid applaus. Een applaus dat symbool staat voor het gezamenlijke leven dat het prille echtpaar staat te wachten. Ook zij stappen in een lange auto. Ze worden uitgezwaaid door een stoet van mensen. Lachend en wuivend. Achter hun auto hangt een sliert van blikjes.
De afstand tussen leven en dood? Niet meer dan vijftig meter.
V.
Recente reacties