Category Archives: Advendo - Page 2

Een hele week van huis

Posted by on 27 juli 2012 No comments | 2.237 views

Een hobby als Advendo kost veel tijd. Soms wordt er meer dan drie keer in de week gerepeteerd en dan staan er in het weekend meestal ook nog optredens op het programma. Het is een bezigheid dat veel tijd vergt. Advendo is een mooie club, maar er zijn natuurlijk momenten dat het je neus uitkomt als je op een koud, guur veld staat te oefenen.

Om prestatie af te wisselen  met plezier organiseert een viertal mensen, naast de vele kleine dingen die door de jaren heen georganiseerd worden, een kampweek voor alle jeugdleden. Ruim 150 kinderen met een leeftijd tussen 8 en 16 jaar gaan mee naar het Gelderse Putten. De instrumenten blijven thuis en er wordt louter plezier gemaakt.

De kinderen worden voor een week ingedeeld in groepen. Met deze groep verzinnen ze  van te voren een groepsnaam, maken ze groepskleding, een yell en verzinnen ze een act voor de bonte avond. Ook de overige groepen, zoals het barteam, de keukenstaf, het han & span-team en de reporters doen dit.

Ook ik was dit jaar aanwezig. De afgelopen vijf edities ging ik mee als deelnemer (in de groepen De Mannuh, de Pitbulls, T-birds, The brothers de Kampers), ditmaal mocht ik de week verslaan als reporter met het reportersteam van Flashing Four. (Deze groepsnaam is in 2004 bedacht voor de kampweek en is inmiddels een goed draaiend mediabedrijf)

Tijdens alle spelavonden, fietstochten en sportmiddagen doken we er met de camera bovenop om mooie beelden te maken en interviewtjes te houden. Maar dan wel met een knipoog. Iedere nacht draaiden we ook een klein krantje (de Uitputter) in elkaar dat de kinderen iedere ochtend tijdens het ontbijt konden lezen en maakten we een kampjournaal dat na het eten werd laten zien.

Het was voor mij de eerste keer dat ik in een begeleidingrol zat. Vanaf die plaats is nog duidelijker te zien hoe fantastisch de kinderen het vinden en hoe professioneel alles geregeld is. De kampleiding is langer dan half jaar bezig geweest om het voor te bereiden en kinderen nemen op woensdagmiddag met krokodillentranen afscheid van elkaar.

Ik heb genoten van alle mensen die deze week mogelijk maakten. Het zijn weken waar over tien jaar nog over gepraat wordt, weet ik uit ervaring. Advendo weet prestatie en plezier op een goede manier af te wisselen en dat is onwaarschijnlijk belangrijk voor een zware, tijdrovende hobby als deze.

V.

De Uitputters van zondag, maandag, dinsdag en woensdag.

Kampjournaal van zondag

Kampjournaal van maandag

Kampjournaal van dinsdag

Kampjournaal van woensdag

Wereld Motivatie Concours

Posted by on 17 juli 2012 1 comment | 3.233 views

Dit artikel is gepubliceerd in het clubblad van Advendo Sneek de ‘Fortissimo’ van juni 2012.

Heel af en toe geef ik er aan toe. Dan haal ik de DVD van het WMC  van 2005 of 2009 uit de kast, blaas het stof eraf en stop hem in de dvd-speler. Gewoon om dat onbeschrijfelijke Advendo gevoel even te voelen. Én om te lachen om hoe de mensen er een paar jaar geleden uitzagen.

Bij deze dvd’s zit namelijk een dvd met beelden van de voorbereiding voor het WMC. Geweldig om te zien. Zo was half Jong Advendo in de overtuiging dat een brede broekspijp mooi was en afgetrapte nike’s heus heel stoer waren. Ook om de lengte van alle mensen moet ik vaak grinniken. Zo verzoop ik zeven jaar geleden door m’n timbales en was tamboer-maître Benjamin net zo groot als z’n maîtrestok. Letterlijk.

Naar de beelden van de optredens kan ik nog steeds niet normaal kijken. Hoewel ik de afloop uiteraard al ken, gaat mijn hart tekeer als een koe die na een winter met strenge vorst eindelijk weer naar buiten mag. Mijn hart maakt een koeiendans in het kwadraat. Het is een soort onderbuik gevoel, dat optreed als je iets niet zeker weet. Zo’n Ojee-als-dit-maar-goed-komt gevoel.

Misschien heeft te maken met het feit dat voor die twaalf minuten zo verschrikkelijk veel getraind is.

De dvd’s van het WMC zijn tevens een goed medicijn tegen een gebrek aan motivatie. Nou moet ik toegeven dat het hem daar wel eens aan ontbreekt bij mij. M’n benen blijven soms aan de grond alsof er kauwgom onder m’n zolen zit en soms druk ik roffeltjes weg waar de honden van de instructie geen brood van lusten. Nou is tweemaal daags na de maaltijd een beetje overdreven, maar eenmaal in het half jaar doet wonderen.

Wat opvalt aan zo’n WMC, is dat de tijd ontzettend snel gaat. Om de vier jaar lijkt lang, maar voor je het weet zit je er met nek en schouders in. De voorbereiding voor het WMC van 2013 is bijvoorbeeld nu alweer begonnen. Een aantal weken geleden werden de plannen aan de senioren gepresenteerd. En ook dat is zo’n motiverend moment.

Nieuwe muziek, een nieuwe show, de cd-opnamen in het vooruitzicht en een zaal vol mensen die allemaal exact dezelfde gedachte hebben: komend jaar wordt geweldig en we gaan er alles aan doen om een show neer te zetten waar iedereen sprakeloos van wordt.

Tegelijkertijd vind ik het fascinerend. Een ploeg mensen die zich een jaar lang helemaal uit hun naad trainen met maar één doel: het WMC winnen. Een jaar lang wordt er getraind voor 12 minuten in Kerkrade. Een veel gehoorde uitspraak is: ,,Je doet het natuurlijk ook voor de taptoes die voor het WMC zijn.” Onzin.

Dat is helemaal niet zo. De optredens voor het WMC worden gezien als oefening. Het draait enkel en alleen om het WMC. Dat maakt de deceptie groot na een verlies, maar de vreugde ongekend groot na een dikke overwinning.

Het WMC moet daarom gezien worden als een eindtoernooi zoals dat voor een voetballer een EK of WK is. De afloop van het afgelopen EK kennen we natuurlijk allemaal. De cover van dit blad doet vermoeden dat de rondvaart door de grachten van Amsterdam net achter de rug is. Dat is helaas niet zo.

Over de reden van het slechte spel van het Nederlands elftal wordt gespeculeerd. Bepaalde spelers zouden elkaar niet kunnen luchten of zien en er zouden ego’s in de groep zitten die meer met zichzelf bezig waren dan het groepsbelang en het uiteindelijke doel: het winnen van het Europees Kampioenschap.

Nu weet ik dat voetbal en muziek appels met grapefruits vergelijken is, maar de sfeer tijdens de voorbereiding en de uitvoering is wel van de zelfde aard. Iedereen moet willen doen wat hij kan om een goede prestatie op de mat te leggen. En de afgelopen WMC’s heeft het daar volgens mij niet aan gelegen.

We sloten de presentatieavond af met een feestje, waarop gegeten en gedronken werd. En gepraat. Heel veel gepraat over alle ideeën die waren gepresenteerd.

Op zulke momenten besef ik weer waar ik het voor doe. Voor dat Advendogevoel. Het willen winnen. Het willen presteren. Het willen verbazen. Ik kan niet wachten tot het WMC-spektakel losbarst.

En over drie jaar pak ik de DVD van het WMC 2013 er weer even bij. Dan lach ik om mensen die dachten dat All-stars schoenen cool waren, en G-star broeken mooi. Mensen die dachten dat bakkebaarden indruk maken op de vrouwtjes en brillen op die van Guus Meeuwis moesten lijken. En om Benjamin. Die inmiddels een stuk groter is dan een maîtrestok.

Elf-vrees

Posted by on 1 april 2012 No comments | 2.368 views

Dit artikel is gepubliceerd in het clubblad van Advendo Sneek de ‘Fortissimo’ van maart 2012.

Wat konden we fijn schaatsen afgelopen februari. Duizenden schaatsers sloegen hun slag op de bevroren wateren. Ze maakten tochten, dronken zopie en braken polsen. Het was een prachtig gezicht, zo als ik het kon zien van de kant.

Ikzelf ben niet zo’n schaatser. Ten eerste heb ik geen schaatsen. Iedere ijsrijke winter krijg ik de vraag of ik mee het ijs op ga. Ik kijk degene dan altijd een beetje angstig aan en breng het excuus op een subtiele manier. Dat komt namelijk omdat ik vroeger –als mannetje van tien- altijd oude schaatsen van mijn moeder aan kreeg.

Ik stapte dan met mijn zwakke enkeltjes in een paar verroeste noren van dertig jaar oud die veel te groot waren. ,,Stop er maar een prop keukenpapier in”, luidde het advies. Ik hield daar oorlogswond-waardige blaren aan over toen ik heb gezworen nooit meer op de schaats te staan.

Echter, toen Wiebe Wieling zijn Rayonhoofden Whats-appte met de vraag of ze niet eens even bij elkaar moesten komen voor Die Ene Tocht, werd ik een beetje zenuwachtig. Misschien is het toch wel leuk. Ik kocht schaatsen.

Eenmaal op het ijs had ik de smaak te pakken. Ik begon als een klein kind dat net had leren lopen, maar niet veel later maakte ik lange slagen. Het lukte. Ik kon het. Ik was machtig. De wereld was van mij. De Elfstedentocht, die zou ik wel even uitrijden.

Toen duidelijk werd dat de Tocht er niet kwam en twee weken later ook vissers hun hengeltje weer uitgooiden, begon de ellende. Op mijn linkerhak vormde zich een grote bult. Bij iedere stap die ik zette voelde het alsof ik een voetenbad in een glasbak nam.

Met soepele gympies is deze pijn vrij eenvoudig te onderdrukken. Met stevige Advendoschoenen gaat dit echter minder goed. Op 18 februari liepen we met Advendo de carnavalsoptocht. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik geen liefhebber ben van dat elfenfeest.

Alles wat een ‘1’ in meervoud heeft is leuk en daarbij ‘Alaaf’ roepen maakt het nog veel joliger. Ik krijg er altijd een slap handje van. En die gooi ik dan niet over m’n linker schouder.

Al bij het omkleden in het Advendo gebouw voelde ik het: dit kon wel eens een lange tocht worden. De pijn was bijna ondraaglijk. Tape en blarenpleisters hadden het nakijken. De hele tocht heb ik meer op meer op mijn rechter voet, dan op mijn linker gestaan. Slechts mijn linker tenen hebben de grond geraakt, de rest hield ik in de lucht. En dat twee en half uur lang.

Eenmaal terug in het gebouw kleedde ik me weer om. Bij het uitrekken van mijn schoenen kreeg ik een déjà vu. Alsof ik langs de kant van een slootje de oude noren van mijn moeder uittrok.

Nee, ik heb het niet zo op tochten die met elf te maken hebben.

V.

Koffie met zwart-witte cake

Posted by on 11 december 2011 No comments | 2.111 views

Dit artikel is gepubliceerd in het clubblad van Advendo Korpsen Sneek de ‘Fortissimo’ van december 2011.

,,Uitvaart in Cambuurkist” kopte de Leeuwarder Courant dinsdag vijftien november. Voor supporters die Cambuur in hun bloed hebben is het mogelijk ten gronde te gaan in een, in clubkleuren geschilderde grafkist. Ook wordt de mogelijkheid geboden om de uitvaart vanuit het stadion te doen. A la Andre Hazes. Voor Advendo ligt hier volgens mij een goede markt.

Zou het niet prachtig zijn dat fanatieke fans een heuse Advendo uitvaart kunnen krijgen?

De rouwkaarten worden verstuurd in zwart-wit. Tot zover nog niets nieuws onder de zon. De kist –uiteraard ook zwart-wit- wordt opgesteld in de Jan de Wreede- zaal. Bij binnenkomst krijgen de aanwezigen het dienstboekje in de vorm van een Fortissimo met speciale omslag.

De voorzitter doet een klein woordje en bedankt hij of zij voor het jarenlang aanhangen van onze vereniging. Op de beamer worden een aantal foto’s afgebeeld van de overledene met advendo-leden tijdens optredens. Op de achtergrond draait Stayin’ alive van de cd Loaded. Aan het voeteneind van de kist staat een kolbak waaraan mensen die de dienst bijwonen een briefje met een afscheidstekst kunnen bevestigen.

Na afloop van de dienst wordt de kist bijwijze van een streetparade begeleid naar de begraafplaats. Qua ligging van het Advendo gebouw hebben we dus niets te klagen gezien het feit dat de begraafplaats ernaast ligt.

Na het laten zakken van de kist keert iedereen terug naar het Advendo gebouw om koffie met zwart-witte cake te nuttigen. Op die manier kunnen we iedereen die zwart-wit bloed heeft een waardig afscheid geven.

Het is misschien een beetje cru dat ik dit schrijf in deze uitgave van de Fortissimo. Dit is namelijk de laatste Fortissimo in deze vorm. Elf keer per jaar kwam hij uit in A5 formaat. Ruim 41 jaar deed hij dienst als informatiebron over Advendo. Bij talloze gezinnen lag hij naast de telefoon, op het nachtkastje en in de wc. Sinds de komst van het internet is de functie van de Fortissimo eigenlijk dubbel geworden. De agenda staat op de website en afmelden voor een les doen we tegenwoordig met sms, ping of iMessage. Wij als redactie gingen niet met de tijd mee wat tot gevolg had dat de Fortissimo bij gezinnen vaker in de wc dan naast de telefoon terecht kwam. En dan werd hij niet gebruikt om te lezen.

Vanaf volgend jaar zal de Fortissimo nog maar vier keer per jaar in A4-formaat verschijnen. Daardoor wordt veel praktische informatie op de website gezet en is de Fortissimo bedoeld voor de achtergronden.

Ik ben blij dat deze veranderingen plaats gaan vinden omdat de Fortissimo beter gelezen moet worden. Toch doet het stiekem wel een beetje zeer om afscheid van dat kleine mooie boekje dat ik meer dan tien jaar bijna iedere maand mee naar huis mocht nemen. Daarom wil ik waardig afscheid nemen van deze laatste uitgave in de huidige vorm. Ik zal hem verbanden. De as gaat in een oude cowbell die al jaren op mijn kamer staat. Hij krijgt een mooi plekje naast de zilveren pen die ik ooit kreeg voor verschillende publicaties in het prachtige blad.

Ik hoop dat we jullie gaan verbazen met de nieuwe Fortissimo. Ik hoop dat we jullie dusdanig verbazen dat er nog lang geen reden is om geheel afscheid te moeten nemen van de Fortissimo.

V.

Van A naar rijbewijs B

Posted by on 12 november 2011 1 comment | 3.060 views

Dit artikel is gepubliceerd in het clubblad van Advendo Korpsen Sneek de ‘Fortissimo’ van november 2011.

Met wallen onder mijn ogen kom ik ’s ochtends vroeg beneden. Slaapdronken zet ik een kop thee en kieper ik een pot pindakaas op een geroosterd broodje. Ik neem plaats in de gele leren stoel. Die overigens steenkoud is, om zeven uur in de morgen. Nadat ik mijn ontbijt genuttigd heb, trek ik mijn schoenen aan en probeer ik de dooie mol die op mijn hoofd zit tot leven te wekken. Rond kwart voor acht klinkt er geratel van een motor. Een dieselmotor van een auto. Het is het rode Bo-Mij busje van Dennis de Boer die mij eens in de zoveel tijd meeneemt naar Drachten waar ik op school zit.

Iedere keer als ik instap ontstaat er een kleine grijns op mijn gezicht. Het eerste wat je ziet als je de deur open trekt is een ronde sticker die aangeeft dat er niet gerookt mag worden in de auto. Achter het stuur zit Dennis met naast hem het raam op een kiertje, hevig aan een Marlboro te zuigen.

Onderweg hebben we het over van allerlei zaken. Het weekend, optredens van Advendo, mooie vrouwen en soms de eurocrisis. Het stukje van mijn huis richting de A7 is meestal het klaagmoment over Drachten. Hoe lelijk het dorp wel niet is en hoe sneu het voor ons is dat wij daar elke ochtend naar toe moeten.

Vorig jaar werd in dat lelijke Drachten een ziekenhuis uitgebreid. Friso Bouwgroep nam deze klus op zich en probeerde op deze manier het Philipsdorp een tikkeltje mooier te maken. Zoals jullie waarschijnlijk al vermoeden; Dick Endstra was daar hoofd-pletterpet. Iedere middag rond kwart over vier gooide hij zijn hamer in de hoek en zette hij de reis in naar Sneek. Toevallig was ik vaak om vier uur klaar en op die manier kon ik vaak met hem meerijden.

Met deze manier van carpoolen scheelde me dat ruim de helft van mijn reistijd.

Wat wil nou het geval. Sinds enkele weken ben ik zelf in het bezit gekomen van een rijbewijs. Mijn examinator vond dat het schakelen van de drie naar de vier wel goed ging. Ook het straatje keren vond ze niet onaardig. Dat ik op de rondweg een bord met ’80‘ over het hoofd zag en 120 reed, zag ze door de vingers.

Daarom wil ik beide heren graag bedanken. Bedanken voor de ritjes van en naar Drachten. Voor de gezelligheid en de goeie gesprekken. De koffie en de spritzen. Als ze durven, mogen ze binnenkort een stukje met mij meerijden. Maar dan aan de bijrijderkant uiteraard. Eens kijken of ze nog steeds zo sceptisch zijn over Drachten of juist erg blij zijn dat ze heelhuids van A naar B zijn gekomen.

Advendo is in ieder geval wel heelhuids van A naar B gekomen. Het seizoen is nagenoeg op zijn einde en alle optredens, met uitzondering van de Sinterklaasintocht en het gehandicaptenfestival, zijn gedaan. Er is al begonnen met het uitdelen van de nieuwe muziek en enkele nummers staan al flink in de steigers. De muziek wordt dit jaar door een iemand op een aparte manier gelezen. Dat lees je in deze Fortissimo terug.

Wat je nog meer terugleest in dit blad zijn de vernieuwingen die de Fortissimo vanaf 1 januari zal ondergaan. Onze voorzitter legt in zijn artikel haarfijn uit wat er precies staat te gebeuren. Om daarop in te haken wil ik via deze weg een oproep doen.

Heb je ideeën of aanvullingen voor de nieuwe Fortissimo? Schroom dan niet om dat te mailen naar fortissimo@advendo.nl. Twitteren kan ook onder #nieuwefortissimo. Met jullie input kunnen we een Fortissimo maken die door iedereen gelezen kan worden.

V.

Get Adobe Flash player