Ik moet toegeven: de biertjes smaakten lekker na onze prachtige score en onze voorlopige eerste plaats op het onderdeel marsparade. We hadden de eerste ‘hobbel’ genomen en dat voelde goed. Onder het genot van een pilsje en snackjes (aangeboden door de instructie) bekeken we de marsparade op een groot beamerscherm terug. Machtig.

Toch lag ik vrij vroeg op bed. En meer mensen met mij. Zondag moesten we namelijk onze show ‘Changes’ lopen in het Parkstad Limburg Stadion. En we hadden een appeltje te schillen met de score van vier jaar geleden. Toen werden we met 89,05 punten naar huis gestuurd en dat voelde slecht. Heel slecht.

De dag begon met een showanalyse, waarna we weer naar de voetbalvelden gingen om de meest onzekere figuraties nog een aantal keren door te nemen. Heerlijk voelde dat. Het waren exact de dingen waar ik nog onzeker over was, die nu doorgenomen en uitgelegd werden. Na anderhalf uur stopten we er mee. We waren er klaar voor. Uitgeoefend. Changes was af.

Om iets voor vieren stelden we op in de catacomben. We zagen Pasveer nog net afmarcheren, waarna er een korte pauze volgde. Hierna was het onze beurt.

Showtime.

Hoewel ik niet altijd een goed gevoel bij opmars had, ging het publiek al uit zijn dak. De draaiende lijnen waar uiteindelijk de slagwerkers tussen kwamen te staan, stonden als een huis.

Tijdens de show kregen we erg veel respons van het publiek. Niet alleen tijdens ingebouwde ‘applausmomenten’, maar ook tijdens figuraties die mooi afgewerkt werden. Het crowdsurfen van een van onze snaredrummers ging perfect en ook het meezingen van Hey Jude klonk mooi. Toen ik mezelf op de laatste lange lijn zette, m’n laatste pas deed, was ik nog vrij nuchter. Maar wat het publiek toen deed, was onbeschrijfelijk.

Mensen gingen staan, juichten. Onze instructie applaudisseerden met hun handen ver boven hun hoofd. Sterker nog, één instructielid stond te snikken. Er ging een collectief ‘We want more’ van links naar rechts en van rechts naar links door het stadion. Onze show sloeg in als een bom en ik had stiekem op het veld al een beetje de tranen in m’n ogen.

We marcheerden af met een reprise van Hey Jude en het publiek, dat nog steeds stond, zong mee. Eenmaal buiten het stadion was de ontlading nog vele malen groter dan na de marsparade. Wij hadden indruk achtergelaten bij het publiek, maar het publiek had bij ons ook diepe indruk gemaakt.

Ik was een beetje van het padje. Als een kind heb ik lopen janken bij een van de trombonisten van het korps. Voor mijn gevoel had ik zelden zo’n goeie show gelopen en de mensen in het stadion smulden ervan. Voor het beschrijven van die ervaring is taal te beperkt.

Toen de tranen gedroogd waren en we de eerste verslagen en foto’s op internet hadden kunnen lezen en bekijken, ruimden we onze instrumenten op en namen we nog heel even rust. Anderhalf uur later stelden we –samen met een delegatie van Jong Advendo- op voor de prijsuitreiking. Jong Advendo kwam hun wimpel ophalen die ze in het eerste weekend al met meer dan 90 punten hadden geprolongeerd.

Tijdens de prijsuitreiking werd als vierde korps Takostu opgenoemd, waarna wij uit ons dak gingen omdat we het marsparadevaandel hadden binnengesleept. Niet heel veel later klonk weer de befaamde zin met een strenge stem door het stadion. ,,Show, World division. Drum- en showfanafare Advendo Sneek, Nederland…” ,,89,…” De rest heb ik niet eens meer gehoord.

Het voelde als een enorme teleurstelling. Het boegeroep en fluitconcert dat van de tribunes kwam, gaf dan wel weer een goed gevoel. Maandenlang hebben we zo hard gewerkt aan een product waarin we steeds meer begonnen te geloven. Sommigen noemde het de mooiste show die Advendo in tijden liep. Voor ons gevoel hadden we chances met Changes.

We kwamen met een missie. Er moest korte metten gemaakt worden met de score van vier jaar geleden en daar zijn we met 89,41 punten niet in geslaagd. We gingen voor changes, verandering -ook wat betreft de score- en dat was niet gelukt. Het steekte.

Het gevoel van deze deceptie werd snel minder toen de vaandels werden uitgereikt en onze tamboermaître met de vlag van de marsparade onze kant op kwam.

Tijdens het afmarcheren deden we nog een kort showtje voor ons eigen publiek, waarna we onze laatste passen zetten op het heilige gras. Het WMC 2013 was ten einde. Bij onze bus werd een feestje gevierd. Iedereen wilde met het vaandel op de foto en collega-muzikanten kwamen ons feliciteren.

De strijd is gestreden. De prijzen zijn verdeeld en het WMC 2013 is geschiedenis.

Ik heb genoten van wat waarschijnlijk mijn laatste WMC als spelend lid is geweest en ik ben ongelooflijk trots dat ik dat met deze mooie vereniging heb mogen meemaken.

V.